E poder ser aquela princesa
dunha amiga lealdade
daquel fermoso conto de fadas...
e voar e crecer ao son do vento,
e cantar cos paxaros que
asoman na túa ventá.
E sorrir cando o vento
che levante a túa saia
diante do galán príncipe...
E que unha mirada vaia máis alá.
Que con só percibila broten,
os pensamentos, os sentimentos,
os desexos e por que non o amor...
Pero a pesar destas cousas,
Non deixes que unha mirada de temor,
che faga sentir mal,
por que só cos teus ollos fermosos
podes dar felicidad.
Bolboreta neste conto de fadas...
dunha amiga lealdade
daquel fermoso conto de fadas...
e voar e crecer ao son do vento,
e cantar cos paxaros que
asoman na túa ventá.
E sorrir cando o vento
che levante a túa saia
diante do galán príncipe...
E que unha mirada vaia máis alá.
Que con só percibila broten,
os pensamentos, os sentimentos,
os desexos e por que non o amor...
Pero a pesar destas cousas,
Non deixes que unha mirada de temor,
che faga sentir mal,
por que só cos teus ollos fermosos
podes dar felicidad.
Bolboreta neste conto de fadas...
2 comentarios:
Oxalá non só escribises nos momentos tristes, é fermoso e fai chorar a calquera coma min.
Eres boa, moi boa, así que non desexo que teñas máis momentos tristes, pero sí que comeces a escribir nos alegres.
sabes, que so me saen esta clase de poemas, se asi se lle pode chamar, en momentos puntuais. non son unha poetisa, nin unha raiña das letras ou das palabras, simplemente saen cando queren sair.
grazas
Publicar un comentario