Abriuse a habitación
e alí estaba ela.
Doce Mary, amiga miña
compañeira e irmá da alma.
Leva consigo
una pelota nos pés
chuta e chuta,
corre e corre
e non para, sempre corre.
Como a sangue das miñas veas,
como latexo de meu corazón.
Como auga que cae na Terra
e como nós queréndote a ti.
Lonxe da miña Galiza estás,
pero ti, moza doce
de atractivo porte
brilas sen máis.
Ti dende a túa Cataluña
Iluminas aos nenos nos soños
aos gazos cazando unha presa
e a Selección marcando un gol.
Ti Mary amiga,
auga que percorre
as nosas vidas,
loita polo que es
e polo que serás.
Nunca, pero nunca
xamáis te rindas.
Nunca deixes de soñar
por que entón,
Neste soño realidade
nesta esquina sin final
esta amiga que te quere
verate brillar.
Máis cá o sol no día
máis ca lúa na noite
mais que os relámpagos na tormenta
Máis que todos nós xuntos.
Entón o teu soño,
a túa realidade
chegarase a alcanzar.
