Chove

Chove, 
e non é esa choiva que 
dura unhas horas, non.
É choiva desa, na que os ríos
non levan auga, senon  lodo.
Na que os campos estan 
anegados de auga
e donde se poden ver carteis 
que poñen se vende. 
pero... que é o que se vende?
O río, a auga que chove, 
ou a finca que posúe ise
 cartel. Que non se sabe
 se o número é un seis
 un catro ou un nove.
Chove, 
e non só por fóra, 
donde a simple vista se ve 
 que non é chuvia dunhas horas, 
 senon duns intensos días.
Chove, 
 por dentro, o ver que quen che ensinou
o máxico das letras e dos libros, 
 esta postrado nunha cama de hospital.
Chove, 
pero non por iso, son días tristes, 
por que a chuvia, neste tempo 
e fermosa, por que?
 por que podes saltar nos charcos, 
bailar baixo ela, e rirte
en compañía, soa, ou
simplemente estar.
Chove, 
 non  pa´ que nos poñamos morriñentos, 
senon pa´ que  saquemos o mellor de nós.
E  hoxe é un día que chove.
Hoxe chove en Chantada, 
por dentro e por fóra.

Bolboreta neste conto de fadas

E poder ser aquela princesa 
dunha amiga lealdade 
daquel fermoso conto de fadas... 
e voar e crecer ao son do vento,
 e cantar cos paxaros que 
asoman na túa ventá.
 E sorrir cando o vento
 che levante a túa saia 
diante do galán príncipe... 
E que unha mirada vaia máis alá.
Que con só percibila broten, 
os pensamentos, os sentimentos, 
os desexos e por que non o amor...
 Pero a pesar destas cousas,
 Non deixes que unha mirada de temor, 
che faga sentir mal, 
por que só cos teus ollos fermosos
 podes dar felicidad.
Bolboreta neste conto de fadas...

a miña avoa

Ti que sempre me quixeches,

me mimaches,

me chinchaches,

me contaches ontos.

Ti qie sempre me acompañáches

me protexiches,

me levaches contigo.

Ti qeu cos teus anos

aínda es unha moza,

ben fermosa, ben chula

e boa muller.

Ti que es a única avoa

aque eu coñecín e

mo deches todo e máis.

A ti a que sempre admirei,

me gustou bicar e ca

que me encanta xogar.

Ti que me dis tramposa

e eu que che busco un mozo...

Ti que roncas

coma unha moto,

pero ao mesmo

tempo me dormes.

Ti que xogas coma os nenos

e que fas tantas trasnadas coma nós.

Ti que amas aos teus

tanto coma so teus te aman a ti.

Alicia que ve telenovelas,

que engancha a súa neta Fani,

que lle regala preciosas sonrisas,

que a arroupa cando fai frío,

e que lle deixa un sitio cando ten medo.

Avoa bonita e fermosa,

estas verbas pódochas

dicir en persoa, pero por

o teu aniversario quería algo especial.

Non traballes avoa,

Non te manques a ti mesma,

deixanos disfrutar de ti coma sempre.

Ti María Amélia Alicia,

ti é ninguén máis ca ti

e tan especial para min.

Quérote, non o esquezas nunca

Non olvides estas verbas.

Nunca te olvides de min.

sinceridade

Non quero perderme de nada

Non quero olvidame de ti

Non quero que volvan ao pasado

ou que nun futuro se olviden de min.

Fani

amiga Canariona

Toc, toc, toc
Quen é? chaman á porta?

Un día,

do mes de agosto

atopeite.

Ese vintesete

foi un día distinto,

xa que eu non sabía

que ese fructuoso día

aunha fermosa CANARIA

coñecería.

Foron os días

as ansias e a ilusion,

por o mesmo futbolista

a que nos uniron.

Pero máis adiante,

non foi só iso.

Senón algo máis forte

como pra chamarlle AMIZADE.

Sonreínte, tímida e a

mesma vez extrovertida,

é aquela moza castaña

con sorriso cautivador.

A súa humildade,

o seu caracter

e a súa dozura,

foi ao que a

ésta cativa GALEGA

namorou.

Non pretendo

sacarche ás cores

con este poema.

Non pretendo

gañar a túa amizade,

tampouco.

Só demostrarche

que aínda que

ás veces estexa ausente

ou sen ganas de falar,

ti xa formas parte de min.

Por escoitarme,

por aconsellarme,

por facerme rir

por cada momento vivido contigo

e polos que están por vivir

por que hoxe e cada día da miña vida

gústaríame compartir contigo.

Por que aínda que te teña lonxe

o meu corazón

dime que estás préto,

e sei que algún día:

Reíremos, bailaremos

brincaremos e festexaremos xuntas.

Pero tamén choraremos, consolaremonos

entristeceremos e viceversa.

Por que sei ou confío

que sempre te terei.

QUÉROTE.

Quizáis non sexan as

verbas máis fermosas

que escoitas, pero si

as máis sinceiras que digo.

Nunca xamáis me deixes.

Por que perder

a túa amzade,

sería como se me arricansen

o corazón e xogasen

ao Fútbol con el.

QUÉROTE

un soño na realidade

Abriuse a habitación

e alí estaba ela.

Doce Mary, amiga miña

compañeira e irmá da alma.

Leva consigo

una pelota nos pés

chuta e chuta,

corre e corre

e non para, sempre corre.

Como a sangue das miñas veas,

como latexo de meu corazón.

Como auga que cae na Terra

e como nós queréndote a ti.

Lonxe da miña Galiza estás,

pero ti, moza doce

de atractivo porte

brilas sen máis.

Ti dende a túa Cataluña

Iluminas aos nenos nos soños

aos gazos cazando unha presa

e a Selección marcando un gol.

Ti Mary amiga,

auga que percorre

as nosas vidas,

loita polo que es

e polo que serás.

Nunca, pero nunca

xamáis te rindas.

Nunca deixes de soñar

por que entón,

Neste soño realidade

nesta esquina sin final

esta amiga que te quere

verate brillar.

Máis cá o sol no día

máis ca lúa na noite

mais que os relámpagos na tormenta

Máis que todos nós xuntos.

Entón o teu soño,

a túa realidade

chegarase a alcanzar.

feliz

Hoxe non xantei,
xa que almorcei tarde
e a comida non entraba.

Hoxe fai bo día,
o sol entra pola fiestra
e na casa non se aguanta.

Hoxe estou feliz
e os paxaros cantan,
ao son dunha canción de amor.

Hoxe quero gritar,
porque a miña alegría
e sinxela.

Hoxe quero amar,
como amou rosalia
ao seu galan.

Hoxe quero rir,
porque a felicidade
enche chantada.